Iran – Kerman en Bam

Vanuit Kerman moeten we verder doorrijden richting Pakistan. Maar voordat we de oversteek gaan maken met de nodige politie escortes, wilde we nog even uitrusten in de woestijn, in de Kaluts. Bij het laatste dorp, 30km voor onze eindbestemming moesten ons even melden bij een politie post. Dit schijnt nodig te zijn aangezien hier “bad people” kunnen zijn i.v.m. opium smokkel. De soldaat die we aanspraken sprak totaal geen Engels maar wees ons uiteindelijk met zijn machine geweer richting het noorden. Eenmaal aangekomen op de plek zagen we dat het een soort kamp was met een dertig tal ronde rieten hutjes. In een van de hutten was iemand bezig met het uitrollen van tapijten. Hij sprak een klein beetje Engels en vroegen hem of we konden kamperen. Dit was OK, maar er zou een religieuze groep komen dus we moesten een beetje buiten het kamp staan. Toen we eenmaal onze auto klaar hadden was het donker en hebben we wat gegeten en zijn gaan slapen, we waren erg moe.

Eenmaal in de nacht werden we wakker van een hard gezang, waarschijnlijk een imam. Ik dacht eerst even dat het het ochtend gebed was van de moskee (5:30), maar eenmaal op mijn horloge gekeken was het pas 1:00. Na 20 minuten geluisterd te hebben naar gezongen teksten uit de koran, toch maar even uit de auto gekropen. Tot mijn verbazing zag ik overal uit de heuvels om ons heen lichtjes schijnen die naar beneden kwamen. Toen er een aantal eenmaal dichter in de buurt waren kon ik zien dat het mannen of vrouwen in gewaden waren, waarschijnlijk Beloch mensen. Dit zijn de mensen die hier in oost Iran in kleine stammen leven. Ze kwamen af op het geluid van de Imam in een van de hutjes. Aangezien ik Cathelijne niet alleen wilde laten ben ik terug gekropen en met oordoppen verder gaan slapen, best spooky allemaal …..

Een aantal uurtjes later werd ik wakker van een lichtje wat naar binnen scheen. Aangezien dit al vaker is gebeurd schrok ik er niet echt van en keek ik door het ventilatieroostertje naar buiten … Gelukkig, een tiental Iraniërs die met hun mobiel foto’s aan het maken waren van onze auto. Bwha wat een nacht …

In de ochtend hebben rustig aan gedaan, want ook in de ‘herfst’ wordt het hier nog ruim 36 graden overdag (in de zomer wordt het zelfs 58 graden!). Tegen het einde van de middag zijn we een stukje gaan lopen in de Kaluts. Het bleek dat achter onze auto een heel mooi stukje zat, dus dat hebben we bekeken. Verder hebben we alleen nog gekookt en naar de sterren gekeken. Heel relaxt allemaal.

Na een goede nacht zijn we doorgereden naar Bam, een stad die totaal verwoest is door een aardbeving in 2003?. Niet echt een leuke toeristische plek maar voor ons een laatste stop in Iran voordat we Pakistan in gaan. We sliepen bij Mr. Akbar, een oud docent literatuur die sinds zijn pensioen een guesthouse is begonnen. Ook hij is alles verloren door de aardbeving maar is toch in Bam gebleven. Hij probeert zijn guesthouse stukje bij beetje weer opnieuw op te bouwen met behulp van toeristen en Iraniërs die er verblijven, het is een soort levenswerk voor hem. ‘s Avonds zijn we met nog een andere overlander, een vrouw uit Canada die vanuit nieuw zeeland is komen fietsten, gaan eten. Erg gezellig en leuke verhalen gedeeld!

Vanaf Bam zullen we morgen Pakistan in gaan om zo naar India te rijden. Aangezien Pakistan maar 1 landsgrens heeft met India zal de route zal 5 a 6 dagen duren als het mee zit. We worden de hele weg geëscorteerd door politie en rijden van checkpoint naar checkpoint eerst door Belochistan langs de grens van Afganistan naar Quetta en daarna Zuid naar Sukkur om vervolgens weer noord te gaan naar Lahore een soort “W” zeg maar, niet efficiënt maar de enige redelijk veilige weg.

Groetjes,

Rutger en Cathelijne