Pakistan – naar Lahore en de grens

Vanuit Multan bleek weer dat we weer geen escorte nodig hadden (het mocht wel als we wilden, maar dat leek ons niet nodig, aangezien we nu al zo lang zonder escorte reden). De rit naar Lahore zou maar zo’n 4 uur duren, dus een korte rit voor ons! W gingen dan ook niet te vroeg weg, we konden eindelijk een keertje uitslapen. Maar rond 10 uur moest het er dan echt van komen, we gingen weer onderweg. Het grootste deel van de rit ging zeer voorspoedig, totdat we 20 kilometer voor Lahore waren … Omdat 7 november een feestdag was in Pakistan (het offerfeest van de moslims, vergelijkbaar met onze eerste kerstdag qua grootte van viering), 2 dagen later, moest iedereen een schaap / geit / stier / kameel hebben om te kunnen offeren. En voor de uitstalling van de ‘waar’ gebruiken ze hier niet een ongebruikt veldje langs de weg, nee uiteraard niet, dat moet MIDDEN op de national highway van Pakistan … Als gevolg daarvan hebben we dan ook 2,5 uur in de file gestaan … En mensen sluiten hier niet netjes achteraan in de file zoals in Nederland, maar gaan er voorbij op iedere manier die ze kunnen bedenken: links, rechts, door het zand (ook als dit betekent dat ze aan de verkeerde kant langs de borden met de afstand naar Lahore moeten rijden) … Een grote bende dus … Toen we eindelijk langs de markt kwamen, wilden iedereen ineens maar in 1 baan rijden, en wel degene het verste van de markt vandaan en even later bleek waarom: er breekt nog wel eens een stier los en dan wil je niet op de baan het dichtst bij de stier staan en in zijn weg staan … Eindelijk konden we dan door en we waren dan ook 20 minuten later in het hotel, midden in het centrum.

De volgende dag zijn we Lahore ingegaan: we wilden naar het fort. Daar aangekomen bleek dat een belangrijke delegatie binnen was en we dus een uur moesten wachten … We hebben de tijd gedood door naar het tegenover liggende park te gaan, om het belangrijkste monument van Pakistan te bekijken (deze lijkt wel heel erg op de eifeltoren) en te kijken bij cricket, de nationale sport van Pakistan, wat iedereen op ieder vrij stukje veld speelt.

Toen we terugliepen naar het fort bleek dat daar meer toeristen stonden te wachten, de eersten die we tegenkwamen sinds de grens met Iran. het fort bleek zelfs Unesco werelderfgoed, en dat was zeker terecht! Ze hebben buiten het fort ook een van de grootste moskeeën ter wereld, die er weer helemaal anders uitziet dan in Iran of Oman. Vanuit daar zijn we teruggegaan naar ons hotel om de auto op te halen: we wilden naar de grens ceremonie op de grens van Pakistan en India. Ik denk wel de bekendste ter wereld, omdat met heel veel vertoon de grens iedere dag wordt gesloten. En het bleek ook spektakel: het publiek moest klappen en ‘leve Pakistan’ roepen, om zo de Indiërs te overstemmen (Pakistan was in de minderheid, en zelfs dat was een understatement … ), en met veel gestamp, geschreeuw en hoog opgetilde benen werden de vlaggen neergelaten en opgeruimd voor de volgende dag.

Toen we eindelijk terug in het hotel waren hebben we maar weer eten besteld: we wilden eigenlijk in de stad eten, maar het was zo ontzettend druk door het feest de volgende dag dat we nergens doorheen kwamen … En aangezien ze hier geen straten afzetten maar gewoon met brommetjes en auto’s door de mensen bleven rijden, was het ook nog best gevaarlijk.

De dag daarna was het grote feest: Rutger is ‘s ochtends de straat opgegaan om te kijken, ik ben binnen gebleven. Ik hoefde niet te zien hoe ze de dieren ritueel slachten, en dat dit ook nog eens midden op straat gebeurd … Het was dus ook een mooie dag om door te rijden! Bij de grens aankomen en de eerste formaliteiten te hebben doorlopen, bleek dat wij de eerste personen daar waren die dag ( en het was half 1 ‘s middags …). In de vertrek- en aankomst hallen was het volledig uitgestorven, een rare situatie … Ut het grote boek bleek ook nog dat de laatste buitenlander 2 dagen geleden over de grens was gekomen, dus normaal zullen ze het ook niet bijster druk hebben …
De formaliteiten aan de Pakistaanse kan waren binnen 15 minuten afgehandeld en gingen uiteraard weer heel relaxt. De Indiase kant was meteen een stuk formeler, maar omdat we de enigen waren ging het toch nog best snel (maar ruim een uur toch zeker wel). De auto moest zelfs op de brug om gecontroleerd te worden! Daar heeft Rutger nog even de gelegenheid gekregen om de auto te controleren, het bleek ook dat onze schokbrekers de race door Pakistan niet goed hadden doorstaan, daar moeten we dus nieuwe voor regelen in India.

We zijn nu dus de grens weer over. En we moeten zeggen dat Pakistan ons enorm positief heeft verrast, en we eigenlijk wel langer hadden willen blijven. We gaan er zeker nog een keer terug om het noorden te bereizen! Maar voor nu naar het volgende land, India!

Groetjes,

Cathelijne en Rutger