India – “Driving” me nuts … Shimla, Himachal Pradesh

Twee dagen geleden vertrokken uit McLeod Ganj om naar Shimla te rijden. Deze stad ligt op zo’n 300 kilometer afstand in de provincie Himachal Pradesh, een bergachtige en bosrijke provincie in het noorden van India. Eenmaal een aantal mensen gevraagd te hebben zou de rit een uurtje of 4 tot 12 duren …. tja niet echt duidelijk, dus we zijn maar vroeg vertrokken. De weg begon eerst te dalen door prachtige dalen met uitzicht op hoge bergkammen vol met bomen, een soort jungle, erg mooi. Hier en daar even stoppen om wat te eten of te drinken om foto’s te maken vanaf een van de oude bruggen die we hebben gepasseerd. Na een uurtje of 6 en 1000 bochten verder waren we nog geen steek opgeschoten en de asfaltweg werd steeds smaller tot aan fietspad breedte toe. Erg intensief als je weet dat er ook grote vrachtwagens tegenmoet komen. Het sturen werd ook steeds vermoeiender. De lol was er zo’n beetje af na de 2000 ste bocht, rijdend achter een stinkende, tergend traag omhoog kruipende vrachtwagen ….. Na een uurtje of 10 was het donker en moesten we nog 30 kilometer verder. Gelukkig hadden Zeno en ik de auto van grote verstralers voorzien deze kwamen ZEER goed van pas en werkte perfect, goed werk dude!

Na zo’n 12 uur (jaaaa das zo’n 25 km/u) kwamen we aan bij onze bestemming, een blokhut midden in de bossen. Hier hebben we zelf wat groente gekookt. Een vitamine boost die goed van pas kwam, we zijn beide namelijk snik verkouden. De volgende dag hebben we niets gedaan dan op de bank gehangen met een zakdoek en de kachel ervoor. We hadden een TV met een filmkanaal waar LOTR werd uitgezonden dus deze hebben we zo af en aan gekeken, want “power failures” zijn hier heel normaal.

Na een dagje bank hangen waren we behoorlijk opgeknapt en klaar om naar Dehradun te rijden. Een afstandje van zo’n 220 km. Aangezien we dachten dat het niet langzamer kon dan 25 km/u dachten we het toch wel in een uurtje 8 te halen. We hadden eerst nog even gevraagd of we nog verassingen konden verwachten zoals: feesten midden op de hoofdweg van een dorp, koemarkten midden op de weg, afsluitingen of politie controles. Het antwoord was, “no not any problem sir, not at all” … dus we gingen vanochtend vroeg weg met het idee vroeg aan te komen. De eerste kilometers waren inderdaad erg bochtig, maar we hadden nog steeds een gemiddelde van 30km/u, YES dachten we. Maar na het tweede dorpje werd de weg slechter, asfalt ging over naar slecht asfalt naar nog slechter asfalt naar rots steen en zand. De auto denderde met een stapvoets vaartje over de weg. Overal en nergens werd aan de weg gewerkt door kleine groepjes lokale mensen. Grote stenen werden met de hand klein geslagen om op hoopjes gegooid te worden. Anderen waren weer een soort bakstenen aan het kappen om de bergwand te steunen. Nog andere waren kleine stukjes aan het asfalteren met de hand. Een complete chaos waar ze waarschijnlijk al jaren mee bezig zijn. Totaal geen constructieve aanpak. Waar de weg “klaar” was, was hij alweer kapot gereden omdat de tweede baan er nog nog niet lag en iedereen over de zijkanten reed. Op andere plekken was de bergwand alweer ingestort door de regen. Tenenkrommend hebben we het toch in zo’n 10 a 11 uur gehaald, een gemiddelde van 9km/u, een record !!!!!!!

Eenmaal aangekomen in ons hotel krijgen de Indiërs het toch altijd weer voor elkaar om je binnen een aantal seconden weer vrolijk te stemmen door hun ontzettend positieve instelling. Dus alles is weer lang en breed vergeten en we maken ons op voor een aantal mooie dagen in Dehradun en omgeving!

Groetjes,

Rutger & Cathelijne