110overland.nl

In Phnom Penh wilden we graag een paar dingen zien die te maken hadden met het verleden van Cambodja en de Kmher Rouge: de S-21 gevangenis en de killing fields. Dus niet zo’n geweldig blije dag maar wel noodzakelijk volgens ons.

De S-21 gevangenis Was de plaats waren de ‘vijanden’ van het regime gevangen werden gezet. De Khmer Rouge hing een extreme vorm van het communisme aan, met als belangrijkste basis dat alle mensen boeren moesten zijn, er hoefden geen intellectuelen te zijn. Ook steden waren niet noodzakelijk. Na de overwinning van de Khmer Rouge in 1975 werden binnen enkele dagen alle bewoners van Phnom Penh uit de stad gestuurd naar andere delen van Cambodja om daar op het land te gaan werken. Alle intellectuelen (degenen die het daadwerkelijk waren en degenen die er slim uitzagen, bijvoorbeeld omdat ze een bril droegen) werden naar de gevangenis gestuurd, samen met alle gerelateerde familie, vrienden, collega’s enz.
Als je eenmaal in de gevangenis zat, werd je gemarteld om informatie uit je te krijgen (bijvoorbeeld toegeven dat je voor de CIA of KGB werkt) en werd je daarna altijd naar de killing fields gestuurd. Van de 20.000 mensen die in de gevangenis in Phnom Penh (er waren meer gevangenissen en killing fields in Cambodja, maar deze was de grootste) hebben gezeten, hebben 7 mensen het overleefd … Totaal aantal doden ligt rond de 2 miljoen, en dat allemaal in minder dan 4 jaar …

In S-21 hebben we een rondleiding gehad, waardoor het geheel duidelijk werd. De khmer rouge maakte van alle gevangenen foto’s, maar ook van de werkzaamheden op de velden. Deze zijn allemaal tentoongesteld. Heel luguber. Een van de overlevenden van de gevangenis was schilder, en heeft ook de martelingen die plaatsenvonden uitgebeeld. Van de mensen die dood gevonden zijn in S-21 zijn ook foto’s beschikbaar, waarbij de gruwelijkheden van martelingen goed zichtbaar waren … Moeilijk te begrijpen dat mensen dit elkaar aan kunnen doen, en vooral omdat de mensen in de gevangenis zo willekeurig was.

Daarna zijn we doorgereden naar de killing fields, de plaats waar de gevangenen naartoe werden gebracht en omgebracht. Dit gebeurden niet met kogels, wat dit kostte te veel geld. En waren dus veel werktuigen die daar gebruikt werden als moordwapen… De entreeprijs was inclusief een audiotour, die erg indrukwekkend was, met verhalen van overlevenden, maar ook bewakers. Je kunt de massa graven zien, maar in de ongeopende komen nog steeds botten en kleren binnen, die over het hele terrein verspreid liggen. Je loopt dus letterlijk over overblijfselen. Van de wel geopende massages en hebben ze alle botten in een monument gelegd dat prominent op het terrein aanwezig is. Een heel indrukwekkende ervaring.
En het treurige van alles: de meeste leden van de Khmer Rouge zijn nooit veroordeeld of hun proces loopt nog … Pol Pot, de grote leider, is nooit gevangen gezet (hij heeft alleen de laatste jaren van zijn leven huisarrest gehad) en is overleden op 82 jarige leeftijd … De andere seniore leiders zitten nu gevangen (pas een aantal jaar) en moeten nog veroordeeld worden.

Na deze indrukken besloten dat we toch graag even rustig aan wilden doen. We hebben een heel mooi hotel uitgekozen en hebben de rest van de dag een beetje gezwommen en niks meer gedaan.

De dag erna zijn we naar Siem Reap gereden, want als we in Cambodja zijn moeten we natuurlijk Ankor Wat zien! De rit was gewoon over de snelweg, dus niet veel aan maar wel snel. Aangekomen naar een guesthouse gereden, waar we meteen tegen de eigenaresse aanliepen. Zij nodigde ons uit voor het avondeten, om het verhaal achter de auto te horen. We zijn naar een Khmer (de betekenis is Cambodjaans) barbecue restaurant geweest. Heel grappig, gourmetten op zin Cambodjaans

De volgende dag met fiets naar Ankor Wat, wat eigenlijk bestaat uit meerdere tempelcomplexen, waarvan de bekendste Ankor Wat is. Na de eerste tempel besloten we dat het veel te warm was om te fietsen, dus toch de auto maar opgehaald. De rest van de tempels hebben we dus rijdend gedaan (later bleek dat de auto eigenlijk niet het tempelterrein op mocht, maar wij wisten dat niet en zij kwamen erachter toen wij ons rondje al bijna klaar hadden), we hebben dus was unieke foto’s! ‘S avonds hebben we met de lokale expats (een gepensioneerde filosofie professor, een kapitein van een schip die in Siem Reap is blijven hangen en een Texaan) biertjes gedronken in de ‘lokale pub’, ofwel op een bankje voor de lokale supermarkt. Ook zijn we nog uit eten geweest met de hele groep, heel gezellig!

De volgende dag naar Beng Maelea, ook wel bekend onder de naam ‘de Indiana Jones’ tempel, omdat alles nog overgroeid is. Je kunt dus overal overheen en onderdoor lopen en alles is voornamelijk ruïne. Heel leuk en een leuk ritje met de auto.

De volgende dag was het alweer tijd om naar Thailand te rijden, want we moeten toch op tijd aankomen in Singapore!

Groetjes,

Cathelijne en Rutger

Na een week Laos was het weer tijd om door te gaan richting onze eindbestemming, Singapore. Laos was erg leuk maar toch behoorlijk overspoeld met Amerikaanse en Europese backpackers. Op naar Cambodja via het uiterste zuiden van Laos over een grens die bekend staat door zijn “stempel bijdragen”. We zijn benieuwd hoeveel ze ons extra willen laten betalen maar hadden besloten om deze corruptie niet te gaan sponsoren. Eenmaal aangekomen begon het al met de uitstempel voor Laos: “4$ please”, volkomen onzin natuurlijk dus ik vertel streng dat ik niet bereid ben zijn “extra” salaris te betalen en dat ik ook gewoon moet werken voor mijn centen in Nederland. Dit maakt echter niet te veel indruk dus vroeg naar de baas en pakte tegelijk mijn telefoon om de ambassade te bellen. Echter ook geen succes. Dan maar de tactiek van “wij hebben tijd genoeg”, even uitstrekken op het bankje en wijzen naar onze daktent deed de man beslissen om toch maar gewoon een stempeltje te zetten, alhoewel met een zuur gezicht. Het volgende was de desinfectie van de auto en het meten van onze temperatuur, weer betalen natuurlijk! “5$ please” … stom genoeg hadden ze ons de papieren al gegeven dus we lopen zonder iets te zeggen door. Een halfslachtige poging om het terug te pakken mislukt. Een keer boos schreeuwen dat ze van de pot gerukt zijn, hielp om ze terug in hun hok te sturen. Volgende stop, immigratie, de visa zijn gewoon 20$. We vullen de papieren in en geven 40$, de mannen geven het meteen terug en zeggen dat het 46$ is. Deze mannen waren moeilijk te overtuigen, intimiderend en boos vraag ik zijn naam en bluf dat ik naar de officier verderop zal gaan. Eenmaal weglopend roepen me ze me terug en geven voor de normale prijs onze stickers in mijn paspoort. Volgende loket, het instempelen … hier staan weer mensen die $ moeten betalen. Ik geef mijn paspoort, de man stempelt en ik krijg netjes onze paspoorten terug zonder een woord van betalen. Blijkbaar hadden ze al gehoord dat ik een boel stennis had geschopt en begrijpen ze dat we al heel wat grenzen hebben gezien.

Eenmaal over de grens is de weg leeg, nauwelijks auto’s of andere voertuigen. Hier en daar zien we wat huizen en er zijn veel grote plantages met ananas en bananen. Het zier er duidelijk een stuk armer en minder ontwikkeld uit dan Laos. Eenmaal dichter bij Kratie, onze eerste stop, wordt de weg erg smal en loopt hij vlak langs de Mekong rivier. Links en recht staan een veel huizen op palen en er spelen een boel kinderen, sommigen met en sommigen zonder kleren, de ouderen liggen in hangmatten onder het huis te schommelen. Het deed ons een beetje aan Afrika denken. In Kratie aangekomen zoeken we naar een slaapplek.

Bij een hotel naast de rivier vragen we of we mogen kamperen, de man stemt meteen toe wat ons een goed gevoel geeft over de vriendelijkheid van de mensen hier. ‘s Ochtends worden we bezweet wakker, duidelijk dat het tropisch warm begint te worden met een aardig hoge luchtvochtigheid. Cathelijne had voor vandaag een route door het binnenland gepland. We gaan de Mekong volgen tot aan Phnom Penh, de hoofdstad. Eerst nog even tanken bij een van de dubieuze tankstationetjes. Onze tactiek om te voorkomen dat we door slechte diesel stil komen staan is om telkens kleinere hoeveelheden te tanken. Hiermee voorkom je dat je niet met een helemaal volle tank slechte brandstof zit. Na een paar kilometer onderweg te zijn veranderd het asfalt al snel in een zandweggetje, we kunnen er rustig over heen rijden. Als we door de dorpen komen worden we telkens toegezwaaid en de kinderen vinden het fantastisch om hun paar woorden Engels te gebruiken. Na een uurtje of 3 rijden veranderd het zandweggetje in een gatenmassa die onberijdbaar lijkt. We stoppen en verkennen hoe en of we dit maanlandschap kunnendoorkomen. Snel komen er mensen uit het dorp om te helpen. Een paar vrouwen verderop bieden ons wat fruit en drinken aan want het is tropisch warm. Een jonge met een fiets leidt ons de weg en na een half uurtje kunnen we het weer alleen af. Een hele gave spannende 4×4 ervaring waar onze Defender zich weer perfect heeft kunnen bewijzen!

De weg vervolgt zich weer langs de Mekong en we genieten van de mensen en mooie uitzichten. Af en toe gaan we over een bruggetje waarvan we ons afvragen of die wel bedoeld is voor een auto. Na een paar uur komen we bij een grote brug in aanbouw. Hier kunnen we duidelijk niet verder en we proberen door de rivier te rijden. Een aantal lokale mensen wijst richting een maïs veld dus dan maar die kant uit … dit pad leidt uiteindelijk tot de oever van de Mekong en we stoppen. SHIT, het lijkt dat we niet verder kunnen wat betekend dat we hele eind van ongeveer 7 uur weer terug moeten. Twee vissers komen naar ons toe en we vragen hoe we verder kunnen, ze spreken geen woord engels maar na een tijdje wijzen ze naar onze telefoon, blijkbaar willen ze bellen. Toen ze klaar waren maakten ze een gebaar dat we moesten wachten. Vanuit de verte zagen we na een poosje een boot aankomen. Eenmaal dichterbij leek het een ferry die ook nog eens groot genoeg was voor onze auto, YES! De boot brachten ons over de Mekong richting Kampong Cham waar de weg weer asfalt werd, en vanuit hier waren we in paar uur in de hoofdstad, Phnom Penh.

We zijn moe van de hitte en al het rijden dus besluiten een hotel te zoeken. Dit blijkt echter niet zo makkelijk, hotels met een parkeerplek zijn erg duur. In een buitenwijk vinden we een aantal guesthouses, allemaal Chinees. Bij de eerste rijden we naar binnen en krijgen meteen een kamer toegewezen, zonder ook maar uit te auto te moeten komen … erg raar. Naast de kamer was een carport waar de auto in kon en konden de meteen naar binnen. Eenmaal binnen zagen we een tweepersoons bad en andere zaken waaraan duidelijk was dat we in een soort afwerkplek terecht waren gekomen. Dus maar snel doorrijden naar een groot hotel een stuk verderop. Ik ga naar binnen om te vragen of ze plek hadden. Eenmaal bij de receptie zaten er een stuk of 50 vrouwen opgelijnd .. zucht …. we rijden terug naar de stad en pakken een hotel weliswaar ver boven budget maar we zijn moe en willen slapen.

Groeten,

Rutger en Cathelijne