110overland.nl

Vanuit Multan bleek weer dat we weer geen escorte nodig hadden (het mocht wel als we wilden, maar dat leek ons niet nodig, aangezien we nu al zo lang zonder escorte reden). De rit naar Lahore zou maar zo’n 4 uur duren, dus een korte rit voor ons! W gingen dan ook niet te vroeg weg, we konden eindelijk een keertje uitslapen. Maar rond 10 uur moest het er dan echt van komen, we gingen weer onderweg. Het grootste deel van de rit ging zeer voorspoedig, totdat we 20 kilometer voor Lahore waren … Omdat 7 november een feestdag was in Pakistan (het offerfeest van de moslims, vergelijkbaar met onze eerste kerstdag qua grootte van viering), 2 dagen later, moest iedereen een schaap / geit / stier / kameel hebben om te kunnen offeren. En voor de uitstalling van de ‘waar’ gebruiken ze hier niet een ongebruikt veldje langs de weg, nee uiteraard niet, dat moet MIDDEN op de national highway van Pakistan … Als gevolg daarvan hebben we dan ook 2,5 uur in de file gestaan … En mensen sluiten hier niet netjes achteraan in de file zoals in Nederland, maar gaan er voorbij op iedere manier die ze kunnen bedenken: links, rechts, door het zand (ook als dit betekent dat ze aan de verkeerde kant langs de borden met de afstand naar Lahore moeten rijden) … Een grote bende dus … Toen we eindelijk langs de markt kwamen, wilden iedereen ineens maar in 1 baan rijden, en wel degene het verste van de markt vandaan en even later bleek waarom: er breekt nog wel eens een stier los en dan wil je niet op de baan het dichtst bij de stier staan en in zijn weg staan … Eindelijk konden we dan door en we waren dan ook 20 minuten later in het hotel, midden in het centrum.

De volgende dag zijn we Lahore ingegaan: we wilden naar het fort. Daar aangekomen bleek dat een belangrijke delegatie binnen was en we dus een uur moesten wachten … We hebben de tijd gedood door naar het tegenover liggende park te gaan, om het belangrijkste monument van Pakistan te bekijken (deze lijkt wel heel erg op de eifeltoren) en te kijken bij cricket, de nationale sport van Pakistan, wat iedereen op ieder vrij stukje veld speelt.

Toen we terugliepen naar het fort bleek dat daar meer toeristen stonden te wachten, de eersten die we tegenkwamen sinds de grens met Iran. het fort bleek zelfs Unesco werelderfgoed, en dat was zeker terecht! Ze hebben buiten het fort ook een van de grootste moskeeën ter wereld, die er weer helemaal anders uitziet dan in Iran of Oman. Vanuit daar zijn we teruggegaan naar ons hotel om de auto op te halen: we wilden naar de grens ceremonie op de grens van Pakistan en India. Ik denk wel de bekendste ter wereld, omdat met heel veel vertoon de grens iedere dag wordt gesloten. En het bleek ook spektakel: het publiek moest klappen en ‘leve Pakistan’ roepen, om zo de Indiërs te overstemmen (Pakistan was in de minderheid, en zelfs dat was een understatement … ), en met veel gestamp, geschreeuw en hoog opgetilde benen werden de vlaggen neergelaten en opgeruimd voor de volgende dag.

Toen we eindelijk terug in het hotel waren hebben we maar weer eten besteld: we wilden eigenlijk in de stad eten, maar het was zo ontzettend druk door het feest de volgende dag dat we nergens doorheen kwamen … En aangezien ze hier geen straten afzetten maar gewoon met brommetjes en auto’s door de mensen bleven rijden, was het ook nog best gevaarlijk.

De dag daarna was het grote feest: Rutger is ‘s ochtends de straat opgegaan om te kijken, ik ben binnen gebleven. Ik hoefde niet te zien hoe ze de dieren ritueel slachten, en dat dit ook nog eens midden op straat gebeurd … Het was dus ook een mooie dag om door te rijden! Bij de grens aankomen en de eerste formaliteiten te hebben doorlopen, bleek dat wij de eerste personen daar waren die dag ( en het was half 1 ‘s middags …). In de vertrek- en aankomst hallen was het volledig uitgestorven, een rare situatie … Ut het grote boek bleek ook nog dat de laatste buitenlander 2 dagen geleden over de grens was gekomen, dus normaal zullen ze het ook niet bijster druk hebben …
De formaliteiten aan de Pakistaanse kan waren binnen 15 minuten afgehandeld en gingen uiteraard weer heel relaxt. De Indiase kant was meteen een stuk formeler, maar omdat we de enigen waren ging het toch nog best snel (maar ruim een uur toch zeker wel). De auto moest zelfs op de brug om gecontroleerd te worden! Daar heeft Rutger nog even de gelegenheid gekregen om de auto te controleren, het bleek ook dat onze schokbrekers de race door Pakistan niet goed hadden doorstaan, daar moeten we dus nieuwe voor regelen in India.

We zijn nu dus de grens weer over. En we moeten zeggen dat Pakistan ons enorm positief heeft verrast, en we eigenlijk wel langer hadden willen blijven. We gaan er zeker nog een keer terug om het noorden te bereizen! Maar voor nu naar het volgende land, India!

Groetjes,

Cathelijne en Rutger

Na een nacht in Sukkur, wat niet slecht was, hoewel het erg warm en vochtig was in de kamer en we geen raam hadden (niet heel erg want het was druk op straat) werden we om kwart over 6 gewekt door de wekker: de escorte zou er om 7 uur zijn. Na alles in de auto te hebben gelegd en wat gegeten te hebben, bleek de escorte er om kwart over 7 nog niet te zijn. Door de ervaring van de eerdere dagen meteen besloten naar de receptie te gaan om te laten bellen naar de politie waar ze bleven … En toen leek dat we helemaal geen escorte kregen … Heel handig dat ze ons dat toen pas vertelde … Maar goed, we zijn uiteraard meteen vertrokken, voor ze zich bedenken (als we de stad alleen in kunnen, kunnen we er ook echt wel weer alleen uit, en met onze navigatie als leidraad geen probleem; we hebben inderdaad een navigatie op de iPad van Pakistan ). We waren blij dat we weg waren uit Sukkur: de mensen waren totaal niet aardig tegen ons (en we vonden ze zelfs een beetje vijandig) en dat is totaal niet wat we kennen uit Iran en het eerste deel Pakistan.

De rit vandaag bleek helemaal zonder escorte en zonder het registreren in boeken onderweg, we hebben iedere keer vriendelijk gezwaaid en mochten doorrijden. De route zelf was beduidend minder mooi dan gisteren, maar ja, we moeten er toch doorheen na ongeveer 7 uur rijden waren we in Multan. De rit zelf lijkt net een computerspel: verkeersregels zijn er niet echt, inhalen gebeurd in principe rechts (ze rijden hier links), maar als dat om wat voor reden niet gaat dan mag het ook over de linker baan of zelfs de vluchtstrook … Maar je moet uitkijken, daar rijden ook nog fietsers of brommertjes (hoewel die ook van links naar rechts vliegen over de weg …). Verder zwabberen de vrachtwagens over de weg, dus concentratie is zeker vereist! We hebben dan ook al meer dan eens vrachtwagens op hun kant gezien. En die politie doet zelf vrolijk mee. Dolle boel dus!

Om bij ons hotel in Multan te komen, we hadden er al één uitgezocht via een site van overlanders, stuurde de navigatie ons midden door het centrum, dat zou korter zijn … Alleen bleek het centrum heel druk, vooral met tuktuks en ezel en wagens … Heel handig met een grote auto … Maar we hebben wel meteen het centrum gezien met welgeteld 1 Engels gebouw. Wel heel grappig maar niet echt handig. Het hotel, hotel Sindbad, is heel mooi! Mooie bewaakte parkeerplaats en mooie nieuwe kamers. We hebben wel heel Westers gegeten: we hebben KFC laten bezorgen (ja dat kan hier!). Nu nog even internetten, want we hebben eindelijk weer eens echt snel internet, en dan goed slapen voor de volgende rit van morgen, naar Lahore!

Groetjes,

Cathelijne en Rutger

De volgende dag zijn we Quetta ingegaan, nadat we de auto hadden geprepareerd voor het volgende deel van de reis, in het begin een beetje onwennig en vooral ik een beetje angstig, na alle verhalen op internet. Maar na een tijdje op straat, we mochten zonder escorte op straat als we maar voor 6 uur ‘s avonds terug zouden zijn, bleek het heel erg mee te vallen. De waren erg aardig, hoewel ze wel staren (ik weet nu hoe een aapje in de dierentuin zich moeten voelen, ze stoppen echt en blijven je met open mond nastaren …). De stad was druk, maar wel redelijk georganiseerd. Hoewel de belangrijkste regel in het verkeer lijkt te zijn: blijf zo veel mogelijk op je eigen weghelft, maar als de andere kant sneller is, dan pak je die toch? snelheidslimieten kennen ze hier ook niet, mensen rijden gewoon zo hard als mogelijk, hoewel ze erg bewust zijn van het verkeer, dus het gaat tot nu toe nog iedere keer goed.

De eerste opgave was het vinden van een pinautomaat … Er zijn veel banken, maar daar kunnen wij niet pinnen met onze passen, we moesten dus de halve stad door om een goede te vinden. Maar dat gaf wel een goed beeld van het ‘centrum’ van Quetta. Naar de bank hebben we dan ook gelopen. Op de terugweg wilden we met een tuktuk, maar toen we er 5 minuten inzaten, bleek het spitsuur te zijn en hebben we maar besloten verder te lopen. Wewaren er namelijk ook niet helemaal zeker van of hij wel wist waar ons hotel was en we wilden het risico niet lopen op een plek te komen staan waar we geen idee hadden waar we waren

De volgende opgave was een internet café om een stukje op de blog te posten … Na een zoektocht bleek geen enkele wifi te hebben, dus met alle gegevens op een memory stickie een cafeetje binnen gegaan. Hier bleek dat alle pc’s in kleine hokjes stonden, op zich geen probleem, behalve toen we besefte dat je er niet eens met 2 personen in kon zitten … Dus half in het halletje hebben we de blog geüpdatet, hoewel we de laatste foto’s geen nieuwe naam konden geven: de stroom zou er binnen een minuut afgaan (dat gaat hier op gezetten tijden dus iedereen weet wanneer het gaat komen) … Dan valt alles uit en kan de generator, die iedere winkel hier heeft, aangezet worden.
Als laatste hebben we nog wat eten voor onderweg gekocht, de rit naar Sukkur is weer lang en we moeten niet verhongeren
We waren precies voor 6-en terug in het hotel, dus dat kwam goed uit. Daar hebben we ook gegeten, we mochten immers de deur niet meer uit, en zijn we op tijd naar bed gegaan, de escorte zou er ok 6:30 zijn …

Na een redelijk korte nacht op tijd klaar voor de escorte … En die kwam maar niet … Om kwart over 7 maar eens geïnformeerd bij de receptie en na een belletje zouden ze er echt binnen 5 minuten zijn, wat er dus 15 werden … De escortes kunnen echt niet op tijd zijn, ze komen wanneer zij er zin in hebben … Terwijl we volgens het hotel toch een rit van 10 uur voor de boeg hadden: escorte tot de grens van de provincie Beluchistan, waarna we in Singh zelf zouden kunnen rijden. Maar 50 km buiten Quetta konden we ineens zelf gaan rijden! Heel relaxt! Ze doen dat alleen als het echt veilig is en wij konden mooi ons eigen tempo bepalen. De rit was erg mooi, we kwamen door bergen, maar ook het gebied dat overstroomd is geweest. Je ziet er de resten nog goed van: lege akkertjes en veel tenten van de UNHCR, de refugee organisatie van de VN. Het gebied zelf is wel erg mooi, heel groen en de nieuw geplante akkertjes maken het geheel af.

Ondertussen hadden we weer escorte, maar nu heel efficiënt: als er overgenomen moest worden, dan stond de volgende al naast de weg te wachten die met ons mee optrok, we hoefde dus niet iedere keer te wachten.

Het laaste stuk naar Sukkur konden we weer zelf rijden, hoewel dit heel traag ging: hier hield de weg echt op, soms zelfs echt letterlijk, en dat voor de ‘national highway of Pakistan ‘ (ze hebben er 1).

Maar goed, om 4 uur waren we in Sukkur, toch een stuk sneller als verwacht! We hebben het beste hotel uit de stad (voor onze maatstaven toch echt niet heel schitterend, maar het is schoon en ik heb geen hangwc ). We kunnen dus rustig slapen voor de volgende rit van morgen. Hopelijk is de escorte nu wel op tijd (jawel, we mogen de stad wel zelf inrijden, maar niet uit …).

Groetjes,

Cathelijne en Rutger