110overland.nl

5:30am de wekker gaat (voor het eerst tijdens onze reis) en worden wakker, vandaag is de dag dat we naar Pakistan rijden. Een land met het meest negatief reisadvies door de kans op kidnapping. Niet echt een prettig gevoel zo’n rit, maar het is de enige echte overland route naar India.

De eerste etappe gaat door zuid-oost Iran, een gebied waar waar de Baloch wonen. Het is een arm gedeelte en veel mensen verdienen er geld door opium te smokkelen uit Afganistan. Aangezien veel families wel een aantal leden van het gezin hebben vastzitten in de gevangenis zijn wij een waardevol ruilmiddel. De regering doet er daarom ook alles aan om toeristen uit de handen van deze mensen te houden. Voor ons houdt dit in dat we geescorteerd moeten worden door politie. We hadden echter al eerder slechte ervaringen met de grensgebieden en (corrupte) politie, waarbij we flink hebben moeten betalen. De slechte verhalen van anderen die deze route ook hebben gereden heeft ons doen besluiten om heel vroeg te vertrekken om zo onder de radar van de Politie te rijden.

6:00am dus, we rijden weg zonder ons aan te melden. De eerste checkpoints waren makkelijk, iedereen sliep, dus rijden en niet omkijken. Na 8:00am werden de posten actief en hadden we de tactiek bedacht om heel dicht achter vrachtauto’s te kruipen en er vervolgens ernaast zodat de kant waar ze cotroleerde geen zicht op ons had. Dit ging goed bij de meerbaans-posten maar niet bij de eenbaans-posten. Hier hadden we iets anders voor verzonnen, Cathelijne deed alsof ze sliep en ik vertelde dat ze ziek was met een gebaar dat ze stil moesten doen. Dit ging een paar keer goed, maar zijn ook een keer als domme toerist doorgereden waarop ze een mislukte poging deden om ons terug te halen met een auto. Uiteindelijk hebben we de laatste 20 kilometer een militair in de auto meegekregen gehad, en omdat Cathelijne “ziek” was, was dit heel snel geregeld

Eenmaal bij de grens aangekomen zijn we bijna alle escortes te slim af geweest en na een uurtje of twee papierwerk rijden we door naar de Pakistaanse zijde van de grens. Het Pakistaanse douanekantoor staat in schril contrast met het Iraanse gebouw en lijkt meer op een stenen kippenhok .. we gaan duidelijk een andere wereld in! Eenmaal onze paspoorten gestempeld te hebben moesten we naar ons carnet laten stempelen, dit was in gebouwtje verderop wat ook dienst deed als gevangenis. Op de binnenplaats keken we op een 8 tal volle cellen en op de binnenplaats zaten nog eens 40 mensen, vluchtelingen zoals de politieman aangaf.

Aangezien het al laat was leek het ons een goed idee om de dag erop richting Quetta te rijden en voor nu maar ergens een slaapplek op te zoeken. De gevangenis had wel een binnenplaats maar niet echt gezellig om deze met 40 “vluchtelingen” te delen. Dus een agent stelde voor om bij het douane kantoor te slapen. Dus dat hebben we dan ook gedaan, gezellig op de afgesloten binnenplaats, en ze hadden ook nog eens voor ons gekookt wat een service!

Vanuit Kerman moeten we verder doorrijden richting Pakistan. Maar voordat we de oversteek gaan maken met de nodige politie escortes, wilde we nog even uitrusten in de woestijn, in de Kaluts. Bij het laatste dorp, 30km voor onze eindbestemming moesten ons even melden bij een politie post. Dit schijnt nodig te zijn aangezien hier “bad people” kunnen zijn i.v.m. opium smokkel. De soldaat die we aanspraken sprak totaal geen Engels maar wees ons uiteindelijk met zijn machine geweer richting het noorden. Eenmaal aangekomen op de plek zagen we dat het een soort kamp was met een dertig tal ronde rieten hutjes. In een van de hutten was iemand bezig met het uitrollen van tapijten. Hij sprak een klein beetje Engels en vroegen hem of we konden kamperen. Dit was OK, maar er zou een religieuze groep komen dus we moesten een beetje buiten het kamp staan. Toen we eenmaal onze auto klaar hadden was het donker en hebben we wat gegeten en zijn gaan slapen, we waren erg moe.

Eenmaal in de nacht werden we wakker van een hard gezang, waarschijnlijk een imam. Ik dacht eerst even dat het het ochtend gebed was van de moskee (5:30), maar eenmaal op mijn horloge gekeken was het pas 1:00. Na 20 minuten geluisterd te hebben naar gezongen teksten uit de koran, toch maar even uit de auto gekropen. Tot mijn verbazing zag ik overal uit de heuvels om ons heen lichtjes schijnen die naar beneden kwamen. Toen er een aantal eenmaal dichter in de buurt waren kon ik zien dat het mannen of vrouwen in gewaden waren, waarschijnlijk Beloch mensen. Dit zijn de mensen die hier in oost Iran in kleine stammen leven. Ze kwamen af op het geluid van de Imam in een van de hutjes. Aangezien ik Cathelijne niet alleen wilde laten ben ik terug gekropen en met oordoppen verder gaan slapen, best spooky allemaal …..

Een aantal uurtjes later werd ik wakker van een lichtje wat naar binnen scheen. Aangezien dit al vaker is gebeurd schrok ik er niet echt van en keek ik door het ventilatieroostertje naar buiten … Gelukkig, een tiental Iraniërs die met hun mobiel foto’s aan het maken waren van onze auto. Bwha wat een nacht …

In de ochtend hebben rustig aan gedaan, want ook in de ‘herfst’ wordt het hier nog ruim 36 graden overdag (in de zomer wordt het zelfs 58 graden!). Tegen het einde van de middag zijn we een stukje gaan lopen in de Kaluts. Het bleek dat achter onze auto een heel mooi stukje zat, dus dat hebben we bekeken. Verder hebben we alleen nog gekookt en naar de sterren gekeken. Heel relaxt allemaal.

Na een goede nacht zijn we doorgereden naar Bam, een stad die totaal verwoest is door een aardbeving in 2003?. Niet echt een leuke toeristische plek maar voor ons een laatste stop in Iran voordat we Pakistan in gaan. We sliepen bij Mr. Akbar, een oud docent literatuur die sinds zijn pensioen een guesthouse is begonnen. Ook hij is alles verloren door de aardbeving maar is toch in Bam gebleven. Hij probeert zijn guesthouse stukje bij beetje weer opnieuw op te bouwen met behulp van toeristen en Iraniërs die er verblijven, het is een soort levenswerk voor hem. ‘s Avonds zijn we met nog een andere overlander, een vrouw uit Canada die vanuit nieuw zeeland is komen fietsten, gaan eten. Erg gezellig en leuke verhalen gedeeld!

Vanaf Bam zullen we morgen Pakistan in gaan om zo naar India te rijden. Aangezien Pakistan maar 1 landsgrens heeft met India zal de route zal 5 a 6 dagen duren als het mee zit. We worden de hele weg geëscorteerd door politie en rijden van checkpoint naar checkpoint eerst door Belochistan langs de grens van Afganistan naar Quetta en daarna Zuid naar Sukkur om vervolgens weer noord te gaan naar Lahore een soort “W” zeg maar, niet efficiënt maar de enige redelijk veilige weg.

Groetjes,

Rutger en Cathelijne

Hoi allemaal,

Inmiddels zijn we weer een aantal dagen verder dus weer tijd voor een berichtje!

allereerst hebben we voor onze tocht door China meerdere mensen gevonden waardoor we de 26-daagde route zullen gaan doen! 21 december vertrekken we Tibet in!

De afgelopen dagen hebben we in Yazd gezeten, een unesco wereld erfgoed. Dit omdat de binnenstad volledig is opgebouwd uit lemen huizen, dus de hele binnenstad heeft een bruinige kleur En heeft geen hoogbouw. Hier hebben hebben in het Silk Road hotel gezeten, een hotel / hostel dat bekend staat om zijn vele reizigers uit verschillende delen van de wereld. En dat klopte ook: we zijn twee zwitsers (ohneplani.blogspot.com), een Franse kunstenares met haar kleine zoontje, Jan uit Rotterdam die alleen de wereld rondgaat terwijl zijn vrouw, kinderen en kleinkinderen thuis zijn (heel stoer!) tegengekomen. Ook het personeel was heel aardig, vooral met Balal kon Rutger heel goed opschieten!

Maar we moesten natuurlijk ook iets van de stad zien, gelukkig zaten we midden in het centrum. De eerste dag zijn we de hele dag met de Zwitserse jongens weggeweest: ronddwalen door de stad, de Jameh moskee bekijken, eten bij een omgebouwd badhuis, naar de ‘towers of silence’ en ‘de fire temple’ (beiden van de eerste godsdienst die maar één god kende: het zoasterisme.

Na het avondeten, waarbij we bij een pizzeria hebben gegeten van een Australische eigenaar, zijn we naar een soort sportschool geweest waar ze op traditionele wijze sporten. Hier ‘dansen’ ze op trommelmuziek die live wordt gespeeld en waarbij ook wordt gezongen. Op een gegeven moment gingen ze het houten pionnen aan de gang, later bleken deze zo’n 20 kilo per stuk te zijn, waarbij de zwaarste zelfs 40 kilo per stuk zijn … En iedereen gebruikt er 2!
Nadat dit afgelopen was mochten we nog het dak op, dit gebouw was namelijk een oud waterreservoir en het uitzicht was erg leuk, namelijk een op soort poort op een plein.

Na een goede nachtrust (wel op onze eigen matrasjes overigens, de bedden waren veel te hard …) hebben we de dag erop rustig aan gedaan. We hebben wat in het hotel gezeten en hebben daar geluncht, Cathelijne met kameel! ‘s avonds zijn we met de Zwitsers ook nog kameelburger gaan eten verderop in de straat. Heel gezellig! Zijn gingen wel dezelfde avond door naar Bandar Abbas om de boot naar Dubai te pakken!

We bleven nog een nachtje en ontmoette Jan de volgende morgen: met hem hebben we deze dag opgetrokken. Hoewel we niet heel veel gezien hebben, zijn we wel rustig gaan lunchen, weer in het verbouwde badhuis. Deze keer had ik de koude soep op aanraden van een gids die we tegengekomen waren, en wat was die ontzettend goed! Ik heb getwijfeld om na het warm eten nog een bord te bestellen!
‘s avonds zijn we op zoek gegaan naar een oplader voor de iPad voor Cathelijne, want nu kan ze hem alleen in de auto opladen … Maar daar hebben ze in Iran een oplossing voor: een heuze Apple store (ja copyright en trademark en zo hebben hier weinig waarde … )! Maar ze hadden de oplader niet …

Na een hapje eten terug naar het hotel voor een schoonheidsslaapje.

De volgende dag hadden we nog niet besloten wat we zouden doen, uitchecken of nog een nachtje blijven … Maar iemand wilde onze kamer wel hebben dus we hebben uitcheckt. Uiteindelijk hebben we een dagje op het hotel gezeten en ‘s avonds voor de deur in de auto geslapen, dat vond de manager geen probleem, we mochten zelfs gewoon komen ontbijten!

Toen werd het toch echt tijd om weer doorte gaan, dit keer naar Kerman. Hier hebben we in een guesthouse geslapen en veel info gekregen ober het vervolg van onze route.
Momenteel staan we op de desert camp tegen de Kaluts aan! Het lijkt hier net een Afrikaanse lodge, en onze auto staan er ongeveer tegenaan we hopen alleen wel dat de lampen vanavond nog uitgaan, sterrenkijken gaan nu minder goed …

Groetjes,

Cathelijne en Rutger

Na ruim een maand reizen hebben we nu c.a. 8.500 km afgelegd. Stap voor stap weken we los van onze vertrouwde (westerse) omgeving. Een deel van onze normale dagelijkse routine van, wekker / werken / thuiskomen, is nu totaal niet meer in gedachten, we zijn echt op reis en dat voelt fantastisch!!

In Iran dalen we langzaam af naar het zuiden. De temperaturen lopen steeds verder op, aangezien Cathelijne gesluierd en met lange mouwen loopt en ik geen korte broek aan mag, hebben we het soms ontzettend warm. De Iraniërs zelf lijkt het allemaal niets te deren, vrouwen lopen in volle zon met zwarte chadors en mannen met een dikke trui aan. Ongeveer gelijk aan de stijging van de temperatuur stijgt ook de uitgesproken vriendelijkheid van de mensen. Werden we eerst nog soms wat aarzelend aangesproken door sommige mensen, lijkt het nu wel of iedereen een praatje met je wil maken. Sommige heten je alleen welkom en maken een gebaar naar het hart, met andere heb je weer een heel gesprek over van alles en nog wat, heel gezellig allemaal alleen kost het enorm veel tijd waardoor we eigenlijk nauwelijks iets van de bezienswaardigheden zien. Soms voelt het ook alsof wij de grote bezienswaardigheid zijn wat heel erg leuk is. En och ja die oude gebouwen komen we vast nog heel veel tegen.

Een van de meest bijzondere Iraniër die we tot nu toe hebben ontmoet heet Hamid. Hij sprak ons aan op het graf van Hafez. Hafez is een Iranese dichter die rond 1300 geleefd heeft en erg geliefd is bij de Iraniërs. Bij zijn graf komen dagelijks heel veel mensen, en wat ons opviel is dat mensen soms geëmotioneerd waren. Hamid vertelde dat het werk van Hafez een soort heilig boek is voor de Iraniërs wat vaak geraadpleegd wordt bij beslissingen die je maakt. Zelf komt Hamid dagelijks bij het graf van Hefez en de moskee, hij weet dan ook boeiend over Hefez en de Islam te vertellen.

Op uitnodiging van Hamid mochten we mee naar zijn huis aan de rand van Shiraz waar hij heeft laten zien hoe hij woont samen met zijn vrouw en twee kinderen. Niloofar, zijn dochter, is heel creatief en heeft ons haar schilderijen laten zien. Toen we vertrokken heeft ze ons een schilderij meegegeven, ontzettend lief!

De volgende dag heeft Hamid ons, samen met zijn zus Fatima, opgehaald in het lokale park waar we sliepen. We zouden met hem naar de Chah Cheragh moskee waar normaal geen toeristen in mogen op vrijdag. Eerst nog even afscheid genomen van Didier en Peggy en hun kinderen die met hun camper naast ons zijn komen staan, zij waren al ruim een jaar op reis, echt waanzinnig leuke en lieve mensen! Eenmaal aangekomen bij de Chah Cheragh moest Cathelijne zich in een chador kleden, ze is samen met Fatima de vrouwen kant van de moskee binnen gegaan. Zelf ben ik met Hamid de mannen kant binnen gegaan. Binnen is de moskee geheel bekleed met kleine en grote spiegels wat een ontzettend mooi licht effect gaf. In het midden was het graf van de zonen van Mūsā al-Kādhim en is een van de belangrijkste heiligdommen is in Iran.

Op dit moment zijn we in Yazd, hier gaan we een aantal daagjes blijven. Aangezien we internet hebben kunnen we waarschijnlijk snel weer posten.

Bedankt voor jullie berichtjes en tot snel!!

Rutger & Cathelijne

Hoi allemaal!

Inmiddels hebben we weer vanalles beleefd dus weer tijd voor een berichtje!

De tweede volle dag in Esfahan zijn we opnieuw naar het Imam Square gegaan. Deze keer hebben we de grote moskee daar bekeken (erg groot en rijkelijk gedecoreerd met blauwe tegeltjes, heel anders dan in Egypte of Oman). Hierna vonden we dat het tijd werd om even uit te rusten, dus we hebben op ons gemak op een bank je op het plein gezeten en eens rustig rondgekeken naar de bedrijvigheid. De indruk die veel mensen hebben van TV blijkt hier echt niet kloppen: veel vrouwen dragen de hoofddoek ver achter op hun hoofd (bijna niet meer de moeite van het ophebben ) en hebben jasjes aan die hun billen maar net bedekken. Ze houden zich dus wel aan de gestelde regels, maar wel maar net! Ook zat er een schoolklas op het plein, die erg goed onder de duim gehouden werd door de lerares! Erg grappig gezicht. Hierna doorgegaan naar het paleis op hetzelfde plein: vanuit hier had je een mooi uitzicht op de gehele plein en ze hadden een hele mooie muziekkamer! Hierna hebben we door de straatjes van Esfahan gelopen, eigenlijk zonder doel. Zo kom je op plaatsen waar je normaal niet zo snel komt (vooral door orientatieproblemen in de lange en vele straatjes), een theehuisje dat ergens verstopt is, leuke bazaartjes en een andere moskee!

‘s avonds bij een traditioneel restaurant gegeten, het eten is hier erg goed, hoewel ze wel veel rijst en kip eten! Maar er is veel variatie dus het is nog niet gaan vervelen!

De dag erop zijn we vertrokken naar Shiraz, richting het zuiden van Iran. We slapen op de parkeerplaats van het park, de plaatselijke camping! Hele families staan in het park met een hoop tentjes en eten en drinken daar, heel apart maar wel leuk! We zitten op loopafstand van de stad (hoewel we al een aantal keer de taxi gepakt hebben, dat gaat wel een stuk sneller!).

Het eerste wat we vandaag gedaan hebben was het verlengen van ons Iranees visum, zodat we niet hoeven te haasten of als we problemen krijgen met de auto we geen problemen krijgen met het visum. Het was wel een hele belevenis … Ten eerste sprak er maar 1 iemand engels (gelukkig wel heel goed), en die heeft ons snel door het proces geloods.
Bij aankomst zaten er heel veel mensen te wachten, dus we zagen de bui al hangen … Maar we hebben een voorkeursbehandeling gehad, doordat we buitenlands waren en geen farsi spraken (en dus geholpen werden door een medewerker daar). Eerst: inleveren van alle telefoons en camera’s, doorlopen naar boven, daar bleek dat we een deposit moesten doen bij ‘the fat guy on the motor bike’ beneden. Daar kregen we weer een papiertje dat gekopieerd moest worden, deze mee naar boven, daar moesten 2 formulieren ingevuld worden, tot hier alles goed! Toen bleek mijn pasfoto niet goed te zijn, het MOEST met hoofddoek (de foto’s kwamen uit Nederland en waren zonder …), die werden daar ook ter plekke gemaakt (alles tegen een kleine vergoeding, geen grensbedragen deze keer!). Toen ik foto’s aan het maken was, was Rutger onze paspoorten in de gaten aan het houden en in het hokje van het ‘management’ gezet die alles heel snel afhandelde! We moesten we van het ene kant naar de andere kant van de kamer lopen voor handtekeningen, maar dat was vooral erg grappig Al met al waren we ongeveer een uurtje kwijt hiermee, en een ervaring rijker. Vooral de voorkeursbehandeling was erg apart!

Hierna zijn we gaan eten bij de … Kentuky Fried Chicken! Achteraf bleek het er helemaaln iks mee te maken te hebben en was het vooral voor de naam, maar het was wel heel grappig! Hierna een paar kaarten gehaald van Iran, zodat we, als we niet meer kunnen vertrouwen op onze digitale apparatuur we in ieder geval iets anders hebben! De volgende bezienswaardigheid, en onze eerste echte in Shiraz, was het fort midden in de stad. Een oase van rust dus we hebben hier rustig gezeten en even niks gedaan. Een sapje later, zitten we nu in het internet cafe (de parkeerplaats heeft geen wifi, en zelfs niet alle personen van internet cafes snappen wat wifi is …) en gaan zo de stad nog even in.
Onderweg komen we nog steeds ontzettend aardige mensen tegen: ze nodigen ons thuis uit, geven hun telefoonnummer die we kunnen bellen als we problemen hebben. Heel erg aardig. Ook hebben we gisteren bij onze kampeerplaats thee gedronken met een local. We kwamen hem onderweg tegen: zijn vrouw lag in het ziekenhuis maar omdat zij op de speciale vrouwenafdeling lag, mocht hij er niet in … Zijn zus was dus binnen, en hij stond buiten te wachten … Heel apart. Hij is bij ons thee komen drinken en er hebben verhalen gehoord over Iran. Heel interessant!

Morgen gaan we naar Persepolis!

Groetjes,

Cathelijne en Rutger