110overland.nl

Gister aangekomen in Esfahan na een 400km lange rit door bergachtig woestijnlandschap. Aangezien we laat waren vertrokken werden we het laatste uur getrakteerd op een fantatisch mooie zonsondergang. Een tiental kilometers voordat je de Esfahan binnen rijdt is veel industie te vinden. Dat was goed te merken aan onze ogen die rood geirriteerd raakten door de enorm vieze lucht die duidelijk zichtbaar als een geel / zwart deken over de vlakte lag. Gelukkig viel het in het centrum, waar we moesten zijn, wel mee. Waarschijnlijk komt dit doordat de veelal oude en vieze trucks de stad niet in mogen.

‘s Avonds hadden we geen zin om uitgebreid te eten en zijn we bij Kadiz geweest, een McDonald cloon en een van de gekopieerde concepten en producten uit de US. De cola bijvoorbeeld, ZamZam en de Lays Chips MazMaz. Aangezien dat de gewone Coca Cola ook te koop is, is het wachten op de eerste echte McDonald.

De volgende ochtend hebben we rustig uitgeslapen en zijn we op zoek gegaan naar ontbijt. Er zijn hier geen mooie ontbijtzaakjes of supermarkten waar ze alles verkopen: ieder winkeltje heeft 1 soort product. Er is dus wel een bakker, maar deze heeft geen beleg en in de wijde omgeving is geen ander zaakje te ontdekken dat wel iets van beleg heeft. Dus maar op zoek naar een zaakje waar alles kant en klaar was. Dat hebben we gevonden! Rutger had een hamburger (jawel ), en Cathelijne een soort zoet broodje met een vulling van groente … Een normale boterham met iets erop kennen ze hier niet (ook in de hotels zijn de ontbijtjes in Iran nogal karig).

Na dit stevige ontbijt zijn we Esfahan ingegaan. Als eerste kwamen we uit bij en park, waar we doorheen zijn gelopen en het paleisje daar in zijn gegaan. Hierna nog een stukje door het omliggende park waarbij we bij een groepje mannen uitkwamen die zaten te schaken. Toen de partij over was werd aan Rutger gevraagd of hij wilde schaken: dat heeft hij aangenomen. Het werd een enorme toeloop van mensen die beide partijen hielpen met de volgende zet. Maar Rutger heeft uiteindelijk gewonnen, een hele sensatie hier

Hierna doorgelopen naar het grote paleis, waar we thee hebben gedronken en rustig alles bekeken hebben. Om te gaan eten hadden we Imam Square uitgekozen, het een na grootste plein van de wereld na het plein in Bejing. Hier hebben we een traditioneel gerecht besteld waar een hele handleiding bij zat, gelukkig kon er iemand helpen.

Morgen zijn we nog een dagje in Esfahan en zijn we van plan de Moskee te bekijken en een kleine reparatie doen aan de auto (niets ernstigs).

Groeten,

Cathelijne en Rutger

Na een goede nacht in Maku, en redelijk ontstrest te zijn van onze avonturen bij de grens, zijn we doorgereden naar Tabriz. Tabriz is de vierde grootste stad van Iran, na Teharan. Naar mate we de stad naderden werd het verkeer ook exponentieel drukker tot het punt dat de wegen potdicht stonden met een wirwar aan auto’s: totale chaos. Maar gelukkig houden de automobilisten zich hier aan de enige regel in het verkeer, namelijk: de regel van de grootste. Dit is dus erg in ons voordeel aangezien de gemiddelde Iranese auto een klein koekblikje is vergeleken met onze Defender, die overal overigens wordt bewonderd. Dit houdt in dat we vaak als we ergens geparkeerd staan en we terug komen, een groepje mensen rondom de auto staat. We krijgen dan ook telkens een tiental vragen in Farsi waarvan we alleen de vraag van “Rijdt hij op diesel” begrijpen en kunnen beantwoorden, erg grappig. Als we de vraag niet begrijpen, wordt deze, heel aardig uiteraard, wel nog 5 keer herhaald (in Farsi …)

‘s Avonds hebben we in een restaurantje in de buurt van ons hotel gegeten. Hier werd meteen duidelijk hoe de rollen hier verdeeld zijn, ik kreeg als enige het menu en de vraag wat ik wilde eten en wat Cathelijne moest eten van mij Cathelijne werd volledig genegeerd, tot grote frustratie van haar. Tja .. “jij wilde zograag hierheen, dus dan maar aanpassen”, terwijl ze haar hoofddoek weer goed moest doen voor de zoveelste keer. Na het eten nog even door de straten en de bazaar van Tabriz gestruind, er werden vanallerlei waar verkocht waaronder veel kruiden. We konden ons levendig verbeelden hoe dit in het oude Persie zou zijn, een mooie eerste ervaring die ons het gevoel van ver op reis te zijn gaf. Terug naar het hotel werden we geregeld achterna gelopen door mensen die ons vervolgens van harte welkom heette in hun stad, zo ontzettend lief!

In de ochtend zijn we vertrokken naar Qazvin, een rit van 600km over mooie snelwegen, jaja dit hebben ze hier perfect in orde! Tijdens de rit werden we vaak verrast door auto’s, bussen of vrachtwagens die ons inhaalden en zich vervolgens weer lieten afzakken om te zwaaien. Anderen toeteren weer of zetten hun alarm lichten uit, je verveeld je niet tijdens het rijden.

Morgen vertrekken we verder zuid, naar Esfahan.

Groeten,

Rutger en Cathelijne

Hoi allemaal,

Inmiddels zijn we aangekomen in Iran! Ik loop dus met een hoofddoek, lange mouwen en lange broek … Rutger moet alleen een lange broek aan.

We hebben een heel gedoe gehad bij de grens. We hadden besloten om via de noord-grens te gaan omdat een aantal mensen ons de zuidgrens afraden ivm PKK activiteiten in die regio … Het begon bij het Turkije uit gaan … We moesten in de rij wachten: dit was erg grappig: vrouwen die terug Iran in moesten en dus in chador liepen,terwijl ik nog zonder hoofddoek liep (ik had inmiddels al wel een lange broek en lange mouwen aan). Na een half uurtje wachten ren we aan de beurt, appeltje eitje. Daarna moest de auto het land uit … Weer een ander loket, waar we met hulp van iemand anders kwamen (maar niets voor niets natuurlijk).

Hierna door naar de Iraanse grens. Het begin ging makkelijk: naar een loket (weer met behulp van iemand, maar goed, hier heeft het nogal wat tijd gescheeld). Paspoort gestemd en door. De auto moest het land nog in, de eerste keer dat we het carnet de passage nodig hadden. Ook hier weer een ‘mannetje’, die moest natuurlijk ook geld hebben (officieel omdat we wijn bijhadden, hoewel we dit weg hadden gegooid op een gegeven moment, maar hij zocht iets om geld voor te vragen), dus maar betaald. Uiteindelijk konden we de tweede poort door. Eindelijk dachten we in Iran te zijn, maar niets was minder waar! Er was een derde poort … En omdat we op diesel rijden (voor benzine geldt het niet …), moesten we volgens een van die mannen daar een diesel kaart kopen … Voor 460 euro! Wij hadden nog nooit van deze accijns gehoord en weigerde te betalen … Maar de benodigde stempel en doorgang kregen we niet. Uiteindelijk hebben we zelfs de ambassade gebeld om uitleg te krijgen, maar de ‘mannetjes’ kregen het ook aan hun niet uitgelegd (we konden alleen de ambassade in Ankara bellen, degene in Iran was niet meer open). Zij waren erg aardig maar konden dus ook niet verder helpen. Inmiddels hadden we het bedrag al naar beneden gepraat naar 150 euro inclusief de verzekering (die ook nog eens 55 euro moest kosten) … We hebben besloten om dit maar te betalen, omdat we anders nooit wegkwamen bij de grens … Dus we zijn ontzettend afgezet of we hebben goed onderhandeld … Een van de twee … (uiteindelijk hebben we een paar dagen later gehoord dat we het niet slecht gedaan hadden en de prijs redelijk goed was, hoewel als we de andere grensovergang hadden gepakt we gewoon hadden kunnen doorrijden en de benodigde spullen in Tabriz hadden kunnen kopen).

Maar we zijn Iran in! We zijn gaan slapen in Maku, de eerste fatsoenlijke plaats na de grens. Daar kan eindelijk de hoofddoek af en kunnen we rustig slapen. Wel hebben we al kennis met aardige Iranezen (zo gauw we uit de grensplaats weg waren werd het direct een stuk beter): we kregen het gebak dat we wilden kopen helemaal gratis! Zo lief!

Groetjes,

Cathelijne en Rutger